Δάφνη Καλογεροπούλου: "Έχουμε ανάγκη από μια προσωπική ασφάλεια"

Μέσα από την μελέτη της ψυχής του ανθρώπου, ξεπήδησε η μεγάλη επιθυμία της για γράψιμο. Άλλωστε, το γράψιμο για πολλούς είναι η αποτύπωση της ψυχής σε λέξεις και η Δάφνη Καλογεροπούλου, έχοντας ήδη γράψει πέντε βιβλία, νιώθει σίγουρα ότι έχει βάλει με τη δική της σειρά ένα λιθαράκι στην αποτύπωση του μεγαλείου της ψυχής. 

Το αναγνωστικό κοινό, τη γνώρισε κάπου το 2007 με την κυκλοφορία του βιβλίου της "Εμπιστεύσου" (εκδ. Πύρινος Κόσμος). Σήμερα, αφορμή για τη συνέντευξη στη νέα μας στήλη αποτελεί το τελευταίο της βιβλίο, Μαγδαληνές χωρίς υπέρμαχο, το αποτέλεσμα μιας επιτόπιας έρευνας στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών. Με έναν τίτλο που δημιουργεί ερωτηματικά και ένα βιβλίο που βασίζεται στις αληθινές μαρτυρίες, η Δάφνη Καλογεροπούλου, που πολλοί ίσως τη γνωρίζετε και τηλεοπτικά αφού ως ψυχολόγος εμφανίζεται στην εκπομπή Χ2 (Action24) δίνοντας την επιστημονική της άποψη, μιλάει στον Ανοιχτό Ορίζοντα για όλα εκείνα που θέλει να πει μέσα από τη γραφή της στο νέο της δημιούργημα. Είμαστε πολύ περήφανοι που τη φιλοξενούμε στη σελίδα μας.

Κυρία Καλογεροπούλου, πώς προέκυψε η ιδέα για τις "Μαγδαληνές" σας;

Ξεκίνησα το βιβλίο έχοντας κατά νου την εξής ερώτηση: Τι θα γινόταν, αν ξαφνικά ο άνθρωπός μας έπρεπε να μπει άδικα μέσα στη φυλακή; Πως θα το διαχειριζόμασταν; Σε συναισθηματικό αλλά και πρακτικό επίπεδο. Θα τον/την αφήναμε εκεί; Θα τον/την ξεχνούσαμε; Θα συνεχίζαμε τη ζωή μας κανονικά; Ή θα περνούσαμε κι εμείς όλο το ψυχικό ταξίδι μαζί του/της. Στη πορεία, έκανα έρευνες για τις φυλακές, οι οποίες με οδήγησαν στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θηβών- τις επίσημες φυλακές γυναικών στην Ελλάδα. Μαζί, λοιπόν, με την πλοκή του μυθιστορήματος, προέκυψαν και μαρτυρίες από πρώην κρατούμενες, καθώς και μικρές έρευνες για τις φυλακές. Τελικά, οδηγήθηκα σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που αφορούσε στον εγκλεισμό και την ελευθερία, τον έρωτα και την απώλεια, την αυτοδιαχείρηση και την ψυχική μας προσαρμογή, τον κοινωνικό ρατσισμό, τον ιδρυματισμό, κτλ.

...όλοι έχουμε τα στερεότυπά μας και όλοι σπεύδουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους.

Πώς ήταν η εμπειρία να μιλήσετε από κοντά με αυτές τις γυναίκες;

Θα την χαρακτήριζα σοκαριστική, αλλά και θεραπευτική. Κατάλαβα για άλλη μια φορά πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες της νομιμότητας και της παρανομίας, της ψυχικής “υγείας” και “ασθένειας”, των τραυμάτων και της διαχείρισής τους. Επίσης, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το πόσο πιο οικείες και ανθρώπινες είναι αυτές οι γυναίκες απ' όσο φαντάζεται κανείς. Θα μπορούσαν να είναι γνωστές μας, φίλες μας, μπορεί και μέλη της οικογένειάς μας. Και εδώ ταιριάζει το θέμα του κοινωνικού ρατσισμού και το πόσο νομίζουμε ότι είναι μακριά από μας, ότι δεν μας αγγίζει, ενώ όλοι έχουμε τα στερεότυπά μας και όλοι σπεύδουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους.

Όμως, όσο μελετά κανείς το ιστορικό των γυναικών αυτών, τις ολοκληρωμένες τους ιστορίες, τους λόγους που τις οδήγησαν στις φυλακές, την ιστορία και ερμηνεία που έχουν να παραθέσουν, αισθάνεται όλο και περισσότερο αδαής και όλο και λιγότερο ικανός να κρίνει τους ανθρώπους.

Στο βιβλίο σας θίγετε το θέμα του κοινωνικού ρατσισμού. Θέλετε να περάσετε κάποιο μήνυμα στα άτομα που το βιώνουν στην καθημερινότητα τους;

Ένας λόγος που ονόμασα το βιβλίο “Μαγδαληνές Χωρίς Υπέμαχο”΄είναι ακριβώς επειδή ήθελα να τονίζω το πόσο άδικο είναι για μια ομάδα πληθυσμού να στερείται τα αυτονόητα, έναν “Υπέρμαχο”, ας πούμε. Στην περίπτωση των γυναικών του Ελαιώνα απουσιάζει η ηθική-ψυχική προστασία, μαζί και η κατανόηση των ανθρώπων για εκείνες.

Αυτό που τελικά υποβόσκει πίσω από οποιοδήποτε αντιρατσιστικό μήνυμα είναι πως όσο προσπαθεί κανείς να γνωρίσει μια κοινωνική ομάδα για την οποία προηγουμένως είχε στερεότυπα, στην ουσία καταφέρνει να γνωρίσει όλο και καλύτερα τον εαυτό του. Επίσης, καταφέρνει να έρθει σε επαφή όλο και περισσότερο με την ίδια του την ανθρωπιά.

Άλλωστε, όπως λέω και μέσα “Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς την ανθρωπιά του; Ότι είναι ένας θεός χωρίς την αθανασία του: Τσαρλατάνος.

Ο σύγχρονος Έλληνας είναι εγκλωβισμένος στον εαυτό του ή ζει ελεύθερος;

Νομίζω πως οι συνθήκες που βιώνει τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα, έχουν εκ των πραγμάτων επισκιάσει τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες. Ωστόσο, παραπάνω από ποτέ έχουν εντείνει και την ανάγκη να αντιληφθούμε τις έννοιες του εγκλωβισμού και της ελευθερίας διαφορετικά.

Με άλλα λόγια, οι δυσκολες συνθήκες αποκάλυψαν αφενώς πως η ασφάλεια που νομίζαμε πως είχαμε ήταν πλασματική και αφετέρου πως εξαρχής είχαμε ανάγκη από μια εσωτερική ασφάλεια. Αποκάλυψαν, δηλαδή, πως οι περισσότεροι από μας ήμασταν έρμαια των συνθηκών και των συναισθημάτων που απορρέουν από αυτές, διότι δεν μάθαμε να ελέγχουμε τον ψυχισμό μας, ούτε γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι. Δεν ανήκω, ωστόσο, σε παλιές και ματαιόδοξες σχολές ψυχολογίας. Θεωρώ πως ο άνθρωπος με τη σωστή καθοδήγηση και αλλάζει και διευρύνεται και οδεύει παρά τις δυσκολίες προς την εξέλιξη. Επομένως, ναι, θεωρώ πως ο σύγχρονος Έλληνας, συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο την ανάγκη για εσωτερική ελευθερία. Κι αυτή η συνειδητοποίηση είναι παραπάνω από αρκετή για την επίτευξή της.

INFO

Διαβάστε ένα απόσπασμα από τις Μαγδαληνές χωρίς υπέρμαχο εδώ.

Ακόμη, για πληροφορίες και αγορά του βιβλίου κάντε κλικ εδώ.

Ακολουθήστε τη συγγραφέα στα social media: facebook (προφίλ) και twitter.

Για όλες τις συνεντεύξεις της στήλης, γωνιά του συγγραφέα, πατήστε εδώ.

A.Π.