Η αλήθεια είναι πως αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν πολύ καλό για μένα ή τουλάχιστον ήρθαν χαρές που δεν μπόρεσα να χαρώ και λύπες που δεν πρόλαβα να ξεπεράσω. Πολλή κούραση, δουλειά και μια πόλη που βαράει διάλυση. Ναι, για τη Θεσσαλονίκη μιλάω και το αιώνιο κυκλοφοριακό της πρόβλημα. Ο κόσμος δεν έφυγε τελικά ποτέ για διακοπές παρά μόνο τις μέρες που όλοι ξεφεύγουν λίγο ή κλείνουν τα πατζούρια στο σπίτι για να νομίζουν οι γείτονες ότι λείπουν διακοπές, τις μέρες, δηλαδή, λίγο πριν μέχρι λίγο μετά τον 15αύγουστο.
Βρήκα τον χρόνο να διαβάσω λίγη λογοτεχνία και να προβληματιστώ. Εδώ θα πω μόνο το πόσο με προβλημάτισε γύρω από την αίσθηση του χρόνου, ο Γουίλιαμ Φώκνερ με τη "Βουή και τη Μανία" (δεν γινόταν να βρεθεί πιο ταιριαστός τίτλος πιστεύω, όσοι το έχετε διαβάσει καταλαβαίνετε τι εννοώ). Ένα μικρό σχετικό απόσπασμα ανεβάσαμε και σε story στο νέο μας προφίλ στο instagram (αν δεν μας κάνετε follow, ήρθε η ώρα να το κάνετε) για να μην προβληματιστούμε μόνοι μας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το κείμενο ενός blogger που δημοσιεύσαμε στο facebook page μας (πόσο πια social είμαστε;) σχετικά με τους στόχους και πόσο περιμένουμε από τη ζωή να γίνει καλύτερη και όσο περιμένουμε αυτή βρίσκει τον τρόπο και περνάει, έφεραν μια σειρά από προβληματισμούς.
Το ότι εχθές ανακοινώθηκαν και οι βάσεις εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έδωσε και άλλη τροφή για σκέψη και έτσι αποφάσισα να προβληματιστώ δημοσίως.
Είναι πολύ όμορφο να βάζουμε στόχους στη ζωή μας. Δείχνει ότι είμαστε σε εγρήγορση, ότι κοιτάμε κάπου που θέλουμε να πάμε και ότι δεν αφήνουμε τα πράγματα στη τύχη τους. Για την ακρίβεια όταν έδινα και εγώ πανελλήνιες σχεδόν μου φαινόταν απίστευτο που κάποια παιδιά δεν στόχευαν κάπου που πραγματικά ήθελαν και είτε επηρεάζονταν από τους γονείς τους είτε από το τι είναι στη μόδα ή από το πόσα μόρια τελικά έβγαλαν. Αν έδειχνα το μηχανογραφικό μου σε αυτά τα παιδιά θα γελούσαν μέχρι σήμερα. Και αυτό γιατί οι σχολές δεν είχαν ως κριτήριο καμιά περσινή βάση, ούτε την επίδοση μου, αλλά μόνο την καρδιά μου...
[ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παραλείψτε αυτό που ακολουθεί αν βαρεθήκατε ήδη γιατί μέχρι αυτή τη στιγμή δεν κατάλαβα γιατί το συμπεριέλαβα στο κείμενο]
Και την πρώτη χρονιά συνέβη το εξής: Δεν πέρασα εκεί που ήθελα αλλά πέρασα σε μια άλλη σχολή σε πιο χαμηλή επιλογή που νόμιζα τότε ότι με ενδιέφερε. Κάποια χρόνια αργότερα κατάλαβα πόσο ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΟ είναι να μας πιέζει το σύστημα στα 17 μας να ξέρουμε τι θέλουμε ακριβώς να κάνουμε στις ζωές μας ή ποια σχολή μας ταιριάζει γάντι. Πήγα, λοιπόν, εκεί που πέρασα, στην 4η επιλογή μου και πολύ γρήγορα είδα ότι δεν μου κάνει και αντί να κάτσω να κάνω τη ζωάρα μου σε μια πόλη που φημίζεται για τη φοιτητική ζωή της, είπα τα παρατάω και γυρνάω να ξαναδώσω. Ήταν για μένα πιο σημαντικό αφού η επιλογή αυτή αποδείχθηκε ότι δεν μου αρέσει να ξαναδώσω για την πρώτη. Το αστείο ήταν ότι τελικά με τα πολλά και μετά από κάποιες πολύ τυχαίες συγκυρίες βρέθηκα να έχω περάσει στην πρώτη μου επιλογή και όλα καλά. Έβαλα στόχο να τελειώσω και τέλειωσα. Ένιωσα ότι τα κατάφερα! Πέτυχα τον στόχο μου! Πόσο απογοητεύομαι, όμως, κάθε μέρα που μέχρι σήμερα έχω δουλέψει μόνο στην πρακτική μου πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο δεν λέγεται. Δεν θέλω να τα ρίξω στην κρίση και που κλείνουν τα ΜΜΕ το ένα μετά το άλλο ή δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν τους εργαζομένους τους, αλλά κάπου πρέπει να το ρίξω. Τα ρίχνω, όμως, και στον εαυτό μου. Σκέφτομαι ότι ίσως φταίω και εγώ, ότι ίσως δεν το κυνηγώ πολύ. Ότι ίσως εστείασα τόσο πολύ στο να τα καταφέρω να μπω στο τμήμα και να το βγάλω που τελικά ξέχασα ότι αυτό θα τελείωνε αργά ή γρήγορα και μετά θα έμενα μετέωρος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, θα έκανα και πάλι το ίδιο αν σήμερα γυρνούσε ο χρόνος πίσω (χτυπήστε κανένα ξύλο). Τώρα, σκέφτομαι να κάνω ένα μεταπτυχιακό σχετικό για να κρατήσω επαφή και συνεχώς κοιτάζω μπροστά χωρίς να βλέπω το τώρα γιατί και όταν θα τελειώσει το μεταπτυχιακό πάλι στην ίδια κατάσταση θα βρεθώ. Το πού θέλω να καταλήξω θα το δείτε σε λίγο.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι στόχοι είναι στοιχεία από το μέλλον που θέλουμε να προσεγγίσουμε. Συνήθως, θέλουν κόπο και χρόνο. Σκεφτείτε, όμως, θέτοντας μόνο στόχους δεν είναι σαν να ζούμε πάντα για το μέλλον; Και τι γίνεται με το τώρα; Μήπως βλέποντας μπροστά ξεχνάμε να ζούμε, ξεχνάμε να τεστάρουμε τις δυνάμεις που έχουμε τώρα; Και αν είμαστε αδύναμοι τώρα, πώς θα είμαστε δυνατοί στο μέλλον; Προσωπικά κουράστηκα να κάνω υπομονή για να έρθουν οι καλύτερες μέρες. Τις καλύτερες μέρες τις θέλω εδώ και τώρα. Κουράστηκα να επαναπαύομαι και να λέω θα κάνω υπομονή 1 χρόνο, 2 χρόνια και μετά θα φτιάξουν όλα, θα έχω καταφέρει αυτό που σκέφτομαι. Παιδιά, αυτό είναι αυταπάτη. Αν σκέφτεστε και εσείς έτσι νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε όλοι μαζί. Αν δεν μου αρέσει κάτι τώρα, δεν χρειάζεται να το ανέχομαι μέχρι να τελειώσει. Αν υποφέρω που κάνω μια δραστηριότητα, που κάνω κάτι καταναγκαστικά, ήρθε η ώρα να σταματήσει. Οι στόχοι πρέπει να έχουν στόχο να μας κάνουν καλύτερους όχι στο μέλλον, αλλά εδώ και ΤΩΡΑ! Χτίζουμε από τώρα αυτό που θέλουμε να έρθει αύριο. Κάνουμε εξαιρετικά δύσκολα θυσίες. Ο χρόνος δεν ξέρω αν είναι σύμμαχος, είναι σίγουρα, όμως, κάτι που δεν γυρνά πίσω και ο ίδιο δεν χαρίζεται, γιατί, λοιπόν, εμείς ζούμε ζωές βλέποντας τον να περνάει; Το μυστικό είναι να ξεχάσουμε την ύπαρξη του και αυτό γίνεται όταν ζούμε καλά στο τώρα.
με το καθιερωμένο μας post που
