Μία νέα θεατρική ομάδα, μερικά ταλαντούχα παιδιά και μια νοοτροπία που είναι λίγο…hash (μην ψάξετε τη λέξη στο google translator), αναμιγνύει δηλαδή διάφορα στοιχεία, σκέψεις και σκηνικά, είναι η συνταγή που φτιάχτηκε το 2015 και πολύ γρήγορα απέδωσε. Ήδη ένα χρόνο μετά, ο «Γλάρος…Αυτά ήθελα να πω» ξεκινά στην Αθήνα, κάνει μια μικρή, αλλά σημαντική περιοδεία και καταλήγει στη Θεσσαλονίκη το 2017 στο πλαίσιο των 52ων Δημητρίων. Το θεατρικό έργο βασίστηκε στον «Γλάρο» του Άντον Τσέχωφ και ανέβηκε μεταξύ άλλων σκηνών και στο θέατρο Άνετον στη συμπρωτεύουσα από την HashArt Theater Group.
Έχοντας ως βασικό θέμα τον ανεκπλήρωτο έρωτα, ο «Γλάρος» του Τσέχωφ ξεκινάει με την προετοιμασία μιας παράστασης, που πρόκειται να ανέβει σε μια μικρή σκηνή στο πάρκο του αγροκτήματος του Σορίν ενώ στο φόντο υπάρχει μια λίμνη με γλάρους. Η ιστορία ολοκληρώνεται δυο χρόνια μετά. Η πλοκή περιστρέφεται συνεχώς γύρω από τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση, αφού ένας θεατρικός συγγραφέας ερωτεύεται την πρωταγωνίστρια του, η οποία, όμως, ερωτεύεται έναν γνωστό λογοτέχνη που δεν ανταποκρίνεται στον βαθμό που εκείνη θα ήθελε. Παράλληλα, έντονη είναι η κριτική για το θέατρο, αλλά και ο προβληματισμός γύρω από την έννοια της δημιουργίας.
Η ομάδα HashArt έχοντας ως βάση της το κείμενο του Α. Τσέχωφ εμπλουτίζει την παράσταση με ήχους, εικόνες, κείμενα και ποιήματα όπως αυτά των Άκη Δήμου, Γιώργου Χειμωνά, Laurent Gaude, Γιάννη Ευσταθιάδη, Sarah Kane κ.ά. παρουσιάζοντας μια φρέσκια εκδοχή του έργου, που, όμως, σαν σύνολο φάνηκε περισσότερο σαν ένα πείραμα παρά σαν μια μεστή παράσταση. Για παράδειγμα η αιφνιδιαστική έναρξη με τους ηθοποιούς να πετάγονται μέσα από το κοινό συνομιλώντας μαζί του και να ανεβαίνουν έπειτα στη σκηνή για να ξεκινήσουν την παράσταση ήταν μια δυναμική κίνηση, όμως, φάνηκε να κρύβει μια μεγάλη αγωνία για την αποδοχή. Ωστόσο, δραματουργικά ήταν μια καλή ιδέα για να μεταφέρουν στην αρχή τους περισσότερους προβληματισμούς που θέτει ο Τσέχωφ μέσα από τους ήρωες για την πορεία του θεάτρου μέσω κάποιων αμήχανων αστείων και ασκώντας ουσιαστικά αυτοκριτική.
Η σκηνοθεσία του Κώστα Μπάρα απαιτούσε τους ήρωες συνεχώς να βρίσκονται πάνω στη σκηνή και παρόντες να μεταφέρονται από ρόλο σε ρόλο, αφού μόλις τέσσερις ηθοποιοί ενσάρκωναν λίγο πολύ 11 ρόλους. Βασιζόταν σε γρήγορες εναλλαγές χαρακτήρων συνδυασμένες με την αλλαγή ρούχων, σε χρήση όμορφων φωτισμών και σε προσεκτική τοποθέτηση των σκηνικών, έτσι ώστε να εξυπηρετούν τις διάφορες πράξεις του έργου.
Ιδιαίτερα για τα σκηνικά, η ιδέα της χρήσης ενός παλιού προτζέκτορα στον οποία πρόβαλαν αποσπάσματα από έργα άλλων δημιουργών που σχετίζονταν με τη σκηνή ήταν μια πολύ ωραία ιδέα τόσο σε επίπεδο σκηνικού όσο και σε επίπεδο σκηνοθεσίας. Το πικ απ και οι μουσικές επιλογές έδεσαν αρμονικά με την πολυμεσική αυτή παράσταση. Ίσως μόνο το «Αλίμονο» του Μητροπάνου να ήταν ένας κακός τρόπος για να προκαλέσουν τη συγκίνηση και να πάρουν το μεγάλο χειροκρότημα στο τέλος δείχνοντας και πάλι μια μικρή αγωνία για την αποδοχή από το κοινό.
Οι ερμηνείες, παρόλο που το έργο έχει δοκιμαστεί σε πολλά ανεβάσματα, είχαν μια προοδευτική εξέλιξη. Όσο προχωρούσε η πλοκή και καλούνταν να αλλάζουν συχνά ρόλους, δόθηκε η εντύπωση ότι αυτό συνέβαινε επιφανειακά. Αν και όσο πλησιάζαμε προς το τέλος τα πράγματα γίνονταν καλύτερα, πολλές φορές η εναλλαγή ανάμεσα στους ρόλους δεν σήμαινε απαραίτητα και αλλαγή υποκριτικής. Ξεχωριστές ήταν, ωστόσο, οι ερμηνείες του Σταύρου Λιλικάκη που ενσάρκωνε εκτός των άλλων τον Τρέπλιωφ, τον θεατρικό συγγραφέα και της Ελένης Κουταλιώνη που ενσάρκωνε τη Νίνα, την πρωταγωνίστρια στο έργο του Τρέπλιωφ.
Σύμφωνα με τον Τρέπλιωφ του Τσέχωφ, το θέατρο αναζητά μια νέα ταυτότητα. 120 χρόνια περίπου μετά από τη συγγραφή του έργου η ανάγκη αυτή επιστρέφει. Η θεατρική ομάδα Hashart ψάχνει να βρει αυτή την καινούρια ταυτότητα κάνοντας κάποια μικρά αλλά ελπιδοφόρα βήματα και αυτός είναι ένας λόγος που κανείς δεν μπορεί να είναι αυστηρός μαζί τους.
Α.Π.
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου