Αντίο, γιαγιά...

Αγαπητή γιαγιά, γράφω λίγες λέξεις για να σου πω αντίο. Σου είπα ήδη πολλές φορές τις τελευταίες 24 ώρες αλλά καμία δεν το εννοούσα. Ούτε τώρα δεν ξέρω αν το εννοώ. Απλά το γράψιμο κάνει καλό στην ψυχή και είπα να χρησιμοποιήσω και αυτόν τον τρόπο. Πριν λίγο ήμουν στο σπίτι σου. Πλέον φαίνεται άδειο από το παράθυρο του δωματίου μου. Μπήκα και βρήκα ένα μισοτελειωμένο γιαούρτι, αυτό που δεν είχες διάθεση να φας την τελευταία μέρα της ζωής σου. Μύρισα το άρωμα σου στον χώρο. Προχώρησα και έφερα στο μυαλό μου κοινές μας στιγμές. Κάποτε ζούσες εδώ με τον παππού και ερχόμουν για να σας φάω κάτι από το ψυγείο ή να σας κάνω παρέα. Πότε-πότε παίζαμε χαρτιά. Κάποια μεσημέρια, όταν η μαμά έλειπε, μας μαγείρευες τις όμορφες συνταγές σου. Τώρα είστε πάλι μαζί με τον παππού. Σας έβαλαν μαζί, στο σημείο που αναπαυόταν ο παππούς. Ήξερα ότι θα φύγεις. Ήξερα ότι θα γινόταν μέσα στο καλοκαίρι. Φαινόσουν κακόκεφη. Είχε πέσει η ένταση της φωνής σου και δεν καλοέτρωγες. Ποιος θα το έλεγε αυτό, ρε γιαγιά; Στη γιορτή σου πριν λίγες μέρες δεν σου είπα χρόνια πολλά γιατί δεν είχες διάθεση ούτε για κουβέντα. Κοιμόσουν ή ήσουν ξύπνια. Καμιά φορά η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δυο ήταν τόσο λεπτή. Χθες βαρέθηκες. Εγκατέλειψες. Πόσο πια να το παλεύεις; Ευτυχώς, ήσουν η πιο τυχερή από τα άλλα σου αδέρφια. Ευτυχώς, είδες τα παιδιά σου να δημιουργούν όμορφες οικογένειες και να σου προσφέρουν εγγόνια και δυσέγγονα. Ευτυχώς, είδες όλα αυτά που είναι όμορφο να δει κάποιος. Δυστυχώς, θα ερχόταν η στιγμή που θα έπρεπε να φύγεις. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι παρόλο που το περίμενα βαθιά μέσα μου, παρόλο που είσαι το τρίτο άτομο που χάνω, νιώθω κάθε φορά και χειρότερα. Δεν συνηθίζεται η απώλεια των αγαπημένων σου προσώπων, όσο χρονών και αν είναι. Με παρηγορεί ότι είδες όλα τα παραπάνω. Με στεναχωρεί που τα τελευταία δυο χρόνια σου συνέβησαν κάποια άσχημα πράγματα που σε οδήγησαν στη σημερινή μέρα. Μου έκανε εντύπωση που σε είδα τόσο ήσυχη σήμερα. Δεν είχες τον δυναμισμό σου. Ήσουν όμως πολύ όμορφη. Δεν έμοιαζες για τα χρόνια σου. Η λογική μου λέει ότι πρέπει να το ξεπεράσω γρήγορα. Άλλωστε ήταν επόμενο. Τα συναισθήματα όμως τα ριμάδια δεν τα ελέγχεις. Δεν είχα φανταστεί πόσο γρήγορα μπορώ να βουρκώσω βλέποντας απλά ένα γιαούρτι. Μυρίζοντας απλά έναν χώρο. Κάνοντας μια απλή σκέψη. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι απόψε το βράδυ, θα δω σβηστό το φως στο σπίτι σου. Θα είναι πλέον όλο άδειο. Θα κοιμάμαι χωρίς να έχω την έννοια σου. Θα μου λείψει αυτό. Θα μου λείψεις εσύ. Όμως, δεν θα το άλλαζα αυτό. Γιατί παρόλη τη θλίψη που νιώθω τώρα νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που σε είχα στη ζωή μου και εσένα και τον παππού και μεγαλώσαμε δίπλα δίπλα και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σας χάρηκα. Ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες που αξιόθηκα να ζήσω ως άνθρωπος... Σε ευχαριστώ για αυτό. Θα σε θυμάμαι... Θα το πω και ας μην ισχύει, γιαγιά. Αντίο...  Με αγάπη, Αλέξανδρος