Μια πολυκατοικία. Όλο πόρτες. Το παρελθόν. Διάδρομος είναι η ζωή. Πόρτες οι στιγμές. Χτυπάς, μπαίνεις... Φιλίες, δυο άτομα σε κοιτάνε, κάτι θυμούνται, γελάνε, μιλάτε, είστε μαζί για μια στιγμή. Βγαίνεις, αλλού μπαίνεις. Ο έρωτας στο μεγαλύτερο δωμάτιο. Σε κοιτάει, την κοιτάς, νιώθεις την έλξη, τη σαρκική και την ψυχική. Το ζεις... Πηγαίνεις σε άλλη, εκεί πάλι το ιδιαίτερο, το μοναδικό, αυτό που σε καθόρισε. Ό,τι και αν ήταν. Βγαίνεις, άλλη πόρτα, άλλη στιγμή, κοντά στο τέλος του διαδρόμου, κοντά στο τέλος της ζωής. Μια ζωή όλο πόρτες που χτυπάς, μπαίνεις και βγαίνεις. Ποια θα είναι η τελευταία; Φρόντισε να είναι η πιο μοναδική, η τελική, η ολοκλήρωση. Γιατί εκεί θα είσαι για πάντα! Στο παρόν, στο μέλλον, στο άπειρο...
