Ήταν 4 Δεκεμβρίου πριν 3 χρόνια όταν έγραψα το πρώτο post. Πέρασαν τρία χρόνια και δεν ξέρω τι άλλαξε. Ακόμα το ψάχνω... Νιώθω ακόμα όπως τότε, ένας έφηβος, και ας έχω ενηλικιωθεί. Και ας έχουν συμβεί πράγματα που δεν μπορούν να συμβούν σε εφήβους...
Η περίοδος που το άρχισα ήταν ίσως από τις πιο απαισιόδοξες. Ένιωθα τόσο μόνος και το να αρχίσω να γράφω κάποιες σκέψεις μου κάπου με έκανε να νιώθω λίγο καλύτερα. Η συναισθηματική μου κατάσταση αποτυπώθηκε και στον τίτλο του blog και έμεινε μέχρι και τώρα ο ίδιος..."Κλειστός Ορίζοντας" να διαιωνίζει εκείνα τα συναισθήματα. Δεν είναι κάτι, όμως, που φέτος θέλω. Για αυτό και ανεπίσημα για μένα ο ορίζοντας έχει ανοίξει και ας μην ζω στην απόλυτη ευτυχία.
Τις περισσότερες φορές έγραφα εδώ όταν ένιωθα χάλια. Μέρες που αισθανόμουν χαρούμενος δεν έγραφα για αυτό και υπάρχουν μεγάλα διαστήματα στα οποία δεν υπήρχε ούτε πομπός ούτε δέκτης. Εξάλλου, αυτά που διαβάζετε είναι κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο. Καμία πρόθεση δεν υπάρχει πέρα από μια απλή εξομολόγηση μικρών ανησυχιών που προέρχονται από άλλες μικρές στιγμές. Τώρα μπορεί να διαβάζετε αυτό το κείμενο και κάποια στιγμή να μην ανανεωθεί ξανά αυτό το blog. Τι να έκαναν άραγε όλοι αυτοί στη ζωή τους που κάποτε είχαν ένα ιστολόγιο και έγραφαν, έγραφαν, έγραφαν... Τόσα πολλά blogs και πολλά από αυτά νεκρά. Όπως μου είπαν κάποτε: "τα blogs είναι σαν στοιχειωμένα σπίτια". Δεν ξέρω πώς το είχε αναλύσει εκείνος που το είπε στο μυαλό του αλλά εγώ το αντιλαμβάνομαι ως προς το σημείο του χρόνου κατά το οποίο δεν υπάρχει καμιά ενημέρωση. Σκόρπιες πληροφορίες για ένα άτομο που χάθηκε και δεν γράφει πια εκεί. Έχει συνεχίσει κάπου αλλού. Άφησε ανοιχτό ένα παράθυρο στην προσωπική του ζωή και χάθηκε. Μόνο ως νοσταλγική αναδρομή θα έχει αξία πια ότι έχει γραφτεί εκεί. Δεν είναι ο στόχος μου να δημιουργήσω και εγώ ένα τέτοιο αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη και ίσως τελικά να είναι φυσική απόρροια αυτή η ερήμωση στα blogs.
Ο τόνος είναι ίσως λίγο μελαγχολικός για αυτό δεν θα το συνεχίσω άλλο.
Αυτά τα τρία χρόνια ένιωσα να μοιράζομαι πράγματα προς το άγνωστο αλλά το άγνωστο ήταν αυτό που κάλυπτε το κενό στην απουσία ενός φίλου ή μιας σχέσης. Ένιωσα λυπημένος και χαρούμενος, αγανακτισμένος και ήρεμος...όπως νιώθεις και εσύ και ο κάθε εσύ στη ζωή του. Απλά εγώ τα έγραψα. Πέρασα από φάσεις όπως και ο κάθε άνθρωπος. Στεναχωρήθηκα και γέλασα. Ανακάλυψα, όμως, ότι το καλύτερο φάρμακο είναι το γέλιο. Ολοκληρώνω, λοιπόν, την 100η ανάρτηση του "Κλειστού Ορίζοντα" με την φράση του Nicolas Chamfort:
"Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες είναι εκείνη που δεν γελάσαμε".Και ξανά προς τη δόξα τραβάμε...
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου