Έλεγχος εισιτηρίων θανάτου.

H μη πληρωμή εισιτηρίου στα ΜΜΜ σύμφωνα με το άρθρο 391 του Ποινικού Κώδικα λογίζεται ως πταίσμα, τούτο όμως δεν δίνει καμιά δυνατότητα σύλληψής ενός τέτοιου ”δράστη” από κάποιον πολίτη, εν προκειμένω τον ελεγκτή εισιτηρίων όπως προκύπτει από τα άρθρα 275 και 409 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας μιας και αυτό είναι επιτρεπτό σε κακουργήματα και πλημμελήματα. Το μόνον που δύναται να πράξει ο ελεγκτής είναι η εγγραφή προστίμου για την παράβαση αφού πληροφορηθεί τα στοιχεία του ”δράστη”.

Ο δράστης βέβαια δεν υποχρεούται να δώσει τα στοιχεία του ούτε και να αποδεχθεί οποιαδήποτε εντολή κατακράτησής του πολύ δε περισσότερο αν αυτή συμβεί δια της βίας, εξ ου και η έλευση της αστυνομίας μετά από κλήση του ελεγκτή σε πληθώρα ελέγχων, όπου καλείται ώστε να οδηγήσει τον δράστη είτε προς δίκη ή για την βεβαίωση των στοιχείων της ταυτότητάς του. Εδώ η βεβαίωση των στοιχείων από αστυνομικό όργανο δεν συνεπάγεται και την πληροφόρηση αυτών από πλευράς του ελεγκτή, διότι αποτελούν προσωπικά δεδομένα και ο αστυνομικός δεν μπορεί να τα δώσει σε τρίτο πρόσωπο-πολίτη-ελεγκτή για την εγγραφή προστίμου. Και πάλι όμως ο ”δράστης” δεν θα λάβει κάποιο πρόστιμο, αφού αυτό εγγράφεται μόνον από τον ελεγκτή αν αυτός πληροφορηθεί νομιμώς τα στοιχεία του παραβάτη. Ακολούθως ο ελεγκτής δεν δύναται να ασκήσει ως ιδιώτης έγκληση για το πταίσμα μιας και δεν θίγεται το δικό του έννομο αγαθό αλλά της εταιρίας που πραγματοποιεί τις μαζικές μεταφορές – όπου αυτή δια του νόμιμου εκπροσώπου της μπορεί να κινηθεί δικαστικά. (O αστυνομικός μπορεί να απειλήσει με άσκηση μήνυσης τον παραβάτη ή και να την ασκήσει, κάτι που ναι μεν μπορεί να κάνει, αλλά είναι αδιάφορο ύστερα για τη δικαιοσύνη, κάλλιστα δε μπορεί να τιμωρηθεί λόγω πειθαρχικού παραπτώματος, μιας και το έγκλημα είναι κατ’ έγκληση)

Πολύ απλά στο θλιβερό και εξοργιστικό περιστατικό του θανάτου του νεαρού στο Περιστέρι εξαιτίας ελέγχου εισιτηρίων στο τρόλει, ο νεαρός αντιμετώπιζε την παράνομη κατακράτησή του που διώκεται με το 325 Ποινικού Κώδικα, από την οποία προσπάθησε να ξεφύγει, όπως το ίδιο μπορεί να πράξει και καθένας που τον υποχρεώνουν να παραμείνει εντός του οχήματος εν κινήσει – μπορεί να φύγει.

Επίσης αναφορικά με το γεγονός ότι η πρόοδος και η συντήρηση συγκρούονται καθημερινά στην κοινωνία μας, και αρκετοί εκφράζονται δημόσια δια των ΜΜΕ κατά του νεαρού νεκρού με προσβλητικές εκφράσεις, υπενθυμίζεται ότι το άρθρο 365 Ποινικού Κώδικα τιμωρεί την Προσβολή μνήμης νεκρού, όταν κάποιος προσβάλλει τη μνήμη νεκρού με βάναυση ή κακόβουλη εξύβριση ή με συκοφαντική δυσφήμηση, με φυλάκιση μέχρι 6 μήνες.

Τέλος ως ευρύτερο σχόλιο μπορώ να πω ότι:

Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό και υπερκομματικό και έχει να κάνει με την πρόοδο και τη συντήρηση στην κοινωνία. Αφορά ένα θεσμικό ζήτημα – την πρόσβαση και λειτουργία των ΜΜΜ – οι κάτω του ορίου φτώχειας επιβάτες δεν πρέπει να πληρώνουν, ιδίως οι νέοι.
Πολύ απλά ας διαλέξουμε ή το βλέπουμε και προσπαθούμε να το λύσουμε, ή πολύ απλά κοιτάμε αλλού και ρίχνουμε και την ευθύνη στο παιδί άμα λάχει….

Το αναδημοσιευμένο κείμενο υπογράφει ο Σταύρος Τασιόπουλος
Η υπογράμμιση δική μου.

Αυτό που έχω να προσθέσω εγώ είναι ότι έχοντας ζήσει στην Αθήνα για αρκετό διάστημα έχω διαπιστώσει ότι οι ελεγκτές βάζουν στο στόχαστρο νέους ανθρώπους και ειδικά όσους μοιάζουν με φοιτητές οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξοδέψουν λιγότερα χρήματα (από όσα έχουν τέλος πάντων) άρα είναι και πιο πιθανό να μην έχουν χτυπήσει εισιτήριο. Προσωπικά, με έχουν γράψει ενώ ΕΙΧΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ και αυτό γιατί μπήκε μπροστά μου ο ελεγκτής εμποδίζοντας με την ώρα που προσπάθησα να το χτυπήσω. Το λεωφορείο είχε πάρα πολύ κόσμο (άλλο θέμα αυτό προς συζήτηση), εγώ καθυστέρησα να φτάσω μπροστά από το ειδικό μηχάνημα και ο ισχυρισμός του βασιζόταν σε αυτήν μου την καθυστέρηση. Το ότι είχα εισιτήριο ας πούμε δεν ενδιέφερε κανέναν...