Διπροσωπία ή αγωγή ;

Πολύ συχνά τυχαίνει να συναντήσουμε κάποιον στον δρόμο και να του μιλήσουμε χαρούμενα ! Πόσες φορές , όμως , το νιώθουμε πραγματικά ; Είναι ένα δείγμα διπροσωπίας το να δείχνουμε χαρούμενοι μπροστά στους ανθρώπους ενώ υπό άλλες συνθήκες δεν είχαμε καν την διάθεση να πιάσουμε κουβέντες; Αλήθεια , νιώθουμε μέσα μας σωστά την ερώτηση "Τι κάνεις" ή απλά έχει γίνει η "καραμέλα" μας ; Ωστόσο , κάτι τέτοιο είναι δείγμα καλής συμπεριφοράς αφού δεν γίνεται να δούμε κάποιον και να μην του μιλήσουμε σωστά από την στιγμή που δεν έχουμε κάτι μαζί του! Ποιες είναι , όμως , οι δικές σας απόψεις;