Περνάνε κάθε μέρα. Έξω από το σπίτι μου. Άλλοι είναι λυπημένοι και περπατάνε σιγά. Άλλοι γελάνε και προχωρούν γρήγορα. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω όλους. Πότε-πότε έρχονται με τα αυτοκίνητα τους και τα παρκάρουν εδώ δίπλα. Πλησιάζουν! Ψελίζουν κάποιες λέξεις σιγανά. Τι τους πείραξε το σπίτι μου; Επειδή είναι το μεγαλύτερο εδώ τριγύρω;
Για αυτούς τους δυο περαστικούς το σπίτι μου δεν έφταιγε. Ο εγωισμός τους μόνο θριάμβευε. Κοίταξαν φευγαλέα ο ένας τον άλλον και έπειτα ο ένας πέρασε από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι μίσος αυτό που τους οδήγησε στο να περπατούν χώρια. Μια φιλία δεν σβήνει έτσι εύκολα. Είναι απλά μια απόφαση, μια εγωιστική απόφαση που θα τους χωρίσει για πάντα. Γιατί;
Οι φωνές από το διπλανό κτήμα, όμως, όλο και δυνάμωναν. Τράβηξαν την προσοχή μου. Πάλι τα ίδια. Δυο αδέρφια που ο τόπος συνάντησης τους είχε γίνει πλέον αυτό το τμήμα γης που ο Θεός τους ευλόγησε να έχουν. Και τι κάνουν για αυτήν την ευλογία; Μαλώνουν κάθε καλοκαίρι για αυτό όταν έρχονται για διακοπές στο χωριό και στις τσέπες τους κρύβουν ένοχα αντικείμενα που αντιπροσωπεύουν την ιδέα που έχει ο ένας για τον άλλον. «Θα σε σκοτώσω» του είπε σήμερα και πολύ φοβάμαι ότι το εννοεί κιόλας. Τι είχαν να χωρίσουν; Αντί να θυμηθούν ότι είναι αδέρφια συμπεριφέρονται σαν κτηματίες. Μη τυχόν πάρει ο ένας ένα στρέμμα παραπάνω από τον άλλον. Μα, ας τους σταματήσει κάποιος! Δεν δίνουν σημασία στο νόημα της ζωής. Δεν νιώθουν ευγνωμοσύνη για όσα έχουν παρά θέλουν να πάρουν περισσότερα ακόμα και αν χρειαστεί να σκοτώσουν ή στην καλύτερη να κόψουν καλημέρες μεταξύ τους; Η γειτονιά τους ακούει πάντα. Και εκείνη τα ίδια, όμως, δεν κάνει;
Κάθε οικογένεια δίπλα από το σπίτι μου κρύβει ένα μυστικό. Ένα μυστικό που μόνο μυστικό δεν είναι πια. Το χρήμα αλλοιώνει τη ζωή τους. Ακόμα και των φτωχών. Τις προάλλες το είδα με τα μάτια μου. Ένας από τους γείτονες μου βρέθηκε στο λιμάνι της κοντινής πόλης πνιγμένος. Οι λόγοι της αυτοκτονίας οικονομικοί. Δεν τα έβγαζε πέρα και η οικογένεια του ήταν φτωχή. Και τώρα δεν έγινε φτωχότερη με αυτή την απώλεια; Εκτός από χρήματα θα υπάρχει και έλλειψη χαράς και συντροφιάς. Η χαρά είναι σαν την αυγή του ήλιου κάθε πρωί που σκεπάζει με ένα χρώμα σαν κεχριμπάρι καθετί πραγματικό και μυρίζει όπως το καλύτερο λουλούδι. Μα εμείς κάνουμε πως δεν υπάρχει. Και αφήνουμε τη ζωή να περνάει χωρίς να έχουμε πολλά-πολλά μαζί της. Η χαρά είναι υγεία και η υγεία είναι μακροζωία.
Η κυρία που βλέπω μπροστά μου είναι μεγάλης ηλικίας. Από τα μάτια της τρέχει ένα δάκρυ. Όχι, δεν είναι δάκρυ δυστυχίας. Είναι δάκρυ απώλειας. Έχει χάσει τη μοναδική συντροφιά της και τώρα ζει μόνη της. Μα πόση αγάπη κρύβει ένα τέτοιο δάκρυ; Πόσο σημαντικό είναι να αγαπάς και να σε αγαπούν; Η αγάπη ζει για πάντα όταν μπορείς να την προσφέρεις. Ζει ακόμα και όταν πάψει να υπάρχει σωματική έλξη, όταν η ηδονή είναι μόνο μια ανάμνηση. Δεν κοιτά αν είσαι νέος ή γέρος. Ζει ακόμα και μετά το τελευταίο αντίο. Κάποιοι δεν το ξέρουν. Το γωνιακό σπίτι στο τέλος του δρόμου το αγνοεί. Έκανε έναν γάμο γιατί έτσι έπρεπε και γιατί είχε φτάσει η «σωστή» ηλικία σύμφωνα με την παράδοση. Έτσι είπαν. Έτσι δικαιολόγησαν την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Έφτιαξαν μια ψεύτικη αγάπη μέσα τους γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Ο φλοιός της ψεύτικης αγάπης, όμως, σπάει τόσο εύκολα όσο ένα ποτήρι που γλιστρά μέσα από τα χέρια. Σήμερα, πήραν το διαζύγιο τους. Κάτι θα βρήκαν να πουν στον κόσμο. Στο παιδί τους μόνο τα έχασαν. Τι να του έλεγαν; Δεν σε θέλαμε; Θέλαμε κάτι άλλο που είσαι μικρός για να καταλάβεις; Πώς θα είναι η ζωή του από εδώ και πέρα; Το έστειλαν ταξίδι για να μην κάνει ερωτήσεις. Ήταν αυτό, άραγε, η αποτυχία της αγάπης; Αποτυγχάνει η αγάπη; Η αγάπη, όχι, οι άνθρωποι της, όμως, μπορεί να μην τη χειριστούν σωστά.
Δίπλα από το σπίτι μου πολλές είναι οι ιστορίες που διαδραματίζονται άλλες γνωστές άλλες όχι και τόσο. Άλλες ξεκινούν με ένα απότομο φρενάρισμα και βρισιές και άλλες με κενά βλέμματα μεταξύ ανθρώπων. Ναι, δεν μιλούν. Έχουν ξεχάσει πότε είπαν «καλημέρα» ο ένας στον άλλον. Απορροφημένοι στην καθημερινότητα ξεχνούν ότι είναι πάνω από όλα άνθρωποι, άνθρωποι που αποτελούν μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού τους. Άνθρωποι που όταν θέλουν μπορούν κάτι να δώσουν. Κάτι λαμπρό. Συνήθως, ζηλεύουν και λένε άσχημα λόγια μεταξύ τους και έτσι σπαταλούν μέρες και μήνες από τη ζωή τους. Αντίθετα, κάνουν τον ενθουσιασμό να φαίνεται ελάττωμα και λογοκρίνουν όσους χαμογελούν εύκολα και δείχνουν αισιόδοξοι. Τι έγκλημα να πολεμάς τη λύπη με χαμόγελο; Τι έγκλημα να ξέρεις ότι η ζωή σου δόθηκε για να βγεις νικητής και όχι ηττημένος; Νικητής πνευματικά γιατί δεν ξέρω αν έχει σημασία η ύλη. Όχι, σίγουρα δεν έχει σημασία η ύλη. Εγώ το ξέρω. Το έχω καταλάβει. Είμαι πλέον μόνο μια ημερομηνία: 20.02.1977 – 04.12.2009.
Α.Π.
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου