Ήταν πριν τέσσερα χρόνια όταν έγραψα το παρακάτω κείμενο. Είχα το ιστολόγιο αυτό αλλά τότε δίσταζα να το ανεβάσω.
Ήμουν τόσο πληγωμένος που ένιωθα ότι αυτό αντί να με ελαφρύνει θα με εξέθετε. Σήμερα, έπεσε στα χέρια μου τυχαία. Το είδα από την απόσταση του χρόνου. Στα περισσότερα συμφώνησα άρα ο χρόνος δεν με βοήθησε ακόμα όσο πρέπει. Η ροή του είναι λίγο ανοργάνωτη όπως ήταν και οι σκέψεις μου. Επίσης, έχει φοβερές επαναλήψεις που κουράζουν. Το διαφήμισα τέλεια. Είναι όμως, ο εαυτός μου πριν τέσσερα χρόνια. Αυτό που με απασχολούσε βρήκε διέξοδο στο χαρτί έτσι, με αυτόν τον τρόπο. Και για κάποιον λόγο νιώθω την ανάγκη πλέον να το μοιραστώ, ίσως για να δείξω ανωτερότητα, ίσως γιατί θέλω να δείξω στον παλιό μου εαυτό ότι άλλαξα. Ορίστε:
Καμιά φορά οι αποφάσεις που παίρνουμε πονάνε! Κοιτάμε το σωστό! Αυτό που πρέπει να κάνουμε γιατί δεν πάει άλλο. Μπορεί να μετανιώσουμε, να κλάψουμε, να ξεσπάσουμε για την απόφαση αυτή. Κάναμε, όμως, το σωστό. Το σωστό σύμφωνα με την λογική γιατί κανένας από εκείνους που κάνουν το σωστό στη λογική δεν ακούει την καρδιά του. Και όσοι την άκουσαν; Εκείνοι άραγε το μετάνιωσαν; Υπάρχει σωστό τελικά και λάθος; Η απόφαση που παίρνουμε μπορεί να χαρακτηριστεί σωστή ή λάθος;
Σίγουρα για κάθε απόφαση υπάρχει σκέψη και επίσης υπάρχει και ένα ή περισσότερα θύματα. Θύματα γιατί η απόφαση τους αφορά. Μια τέτοια απόφαση κάνει μια σχέση να τελειώσει, μια φιλία να αρχίσει και ένα όνειρο να γκρεμιστεί. Και αν ένα όνειρο τελειώνει επειδή η απόφαση – η σωστή ή η λάθος – τον επηρεάζει αλλά δεν του επιτρέπει να κάνει κάτι; Τότε αυτό το όνειρο μετονομάζεται σε εφιάλτης. Ένας εφιάλτης κακός που ταράζει τον ύπνο, παίρνει το όνειρο, φέρνει το σκοτάδι και διώχνει την αγάπη. Το όνειρο που κάποτε ζούσες και ήσουν ευτυχισμένος, μια απόφαση τώρα στο παίρνει. Και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Γίνεσαι θεατής στο έργο σου!
Βέβαια, μια απόφαση έχει και κάποιους παράγοντες και σίγουρα είναι αποτέλεσμα μιας ζυγαριάς που από την μια μεριά ζυγίζει τα θετικά και την άλλη τα αρνητικά. Αυτή η ζυγαριά γέρνει όσο της επιτρέπουμε εμείς και η συμπεριφορά μας. Καμιά φορά, όμως , κάποιος μπορεί να τοποθετήσει ένα βαράκι στην πλευρά με τα πλην και τότε η απόφαση αλλάζει. Αυτό το βαράκι είναι το βάρος της προσωπικής γνώμης; Είναι το βάρος της καρδιάς; Της λογικής; Κανείς δεν ξέρει. Πάντως, ένα είναι σίγουρο. Κανένα από αυτά τα δύο δεν συνυπάρχει με το άλλο.
Η καρδιά βλέπει διαφορετικά τα πράγματα από την λογική. Η λογική/προσωπική γνώμη κάνει και εκείνη το ίδιο και είναι στην κρίση του καθένα τι βαράκι θα θελήσει να βάλει και πού. Σε σπάνιες περιπτώσεις, όταν ο άνθρωπος έχει μάθει να είναι σωστός και «αντικειμενικός» τότε βλέπει την αλήθεια έτσι όπως είναι ανεπηρέαστη. Όμως, ο άνθρωπος από την φύση του έχει συναισθήματα και νου και δεν μπορούν να τον αφήνουν ανεπηρέαστο. Συνήθως, φωνάζουν το καθένα κάτι ξεχωριστό. Η καρδιά συνήθως είναι πιο καλή με τον εαυτό μας. Διαλέγει με βάση το συναίσθημα και η δύναμη αυτή είναι τόσο μεγάλη που νικάει και την λογική. Το μυαλό από την άλλη σκέφτεται και σκέφτεται και βρίσκεται σε αδιέξοδο. Σίγουρα θα πάρει μια απόφαση. Άραγε η καρδιά συμφωνεί με αυτήν; Υπάρχει κανόνας για το τι να πιστεύουμε και πότε; Όχι! Εξαρτάται από την περίπτωση. Και η περίπτωση παίζει τον ρόλο της.
Οι περιπτώσεις είναι οι καταστάσεις στις οποίες δρούμε αλλά και ζούμε σε αυτές. Επηρεάζονται συνέχεια και μας μπερδεύουν, μας κάνουν χαρούμενους, μας απογοητεύουν. Όμως , προκαλούν συναίσθημα. Και το συναίσθημα είναι η δύναμη της καρδιάς. Άρα μόνο η καρδιά μπορεί να τις αντιμετωπίσει.
Υ.Γ: Ο καιρός φταίει, όχι εγώ!
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου