Τα διηγήματα του συγκεκριμένου βιβλίου είναι αυτά που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό αστυνομικής ιστορίας «Ο φόβος του ξένου», τον οποίο συνδιοργάνωσαν οι εκδόσεις Μεταίχμιο και ο Αθήνα 9.84 (φθινόπωρο 2013 – χειμώνας 2014). Η ιδιαιτερότητα αυτού του διαγωνισμού ήταν η απουσία κριτικής επιτροπής «ειδικών». Η αξιολόγηση και η ανάδειξη των διηγημάτων έγιναν από τους ίδιους τους συμμετέχοντες σε μια διαδικασία που δεν είχε προηγούμενο στη χώρα μας. Η σειρά των ιστοριών στην παρούσα έκδοση είναι η σειρά διάκρισής τους στον διαγωνισμό όπως αυτή προέκυψε από τη βαθμολογία των ίδιων των συμμετεχόντων.
Αστυνομικές ιστορίες που διερευνούν όλες τις πιθανές ερμηνείες του «Φόβου του ξένου»: από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό ως τις υπαρξιακές αναζητήσεις (όπου ο ξένος, πια, είναι ο ίδιος ο εαυτός) και κινούνται από το «καθαρόαιμο» αστυνομικό ως το ψυχολογικό θρίλερ.
Η δική μου άποψη
Είναι η πρώτη φορά που λέω την άποψη μου για ένα βιβλίο σε αυτό το blog και νομίζω ξεκίνησα με κάτι πολύ καλό. Το βιβλίο παρουσιάζει 10 αστυνομικές ιστορίες που σε βάζουν απευθείας στο νόημα. Οι ιστορίες περιλαμβάνουν από απαγωγές μέχρι δολοφονίες από ψυχοπαθή άτομα που φοβούνται το ξένο ή είναι οι ίδιοι ξένοι χωρίς να μπορούν να αναγνωρίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η επιρροή από τα μυθιστορήματα του εξωτερικού. Αυτό το συμπέρασμα βγάζω, δηλαδή, με τα ξένα ονόματα πολλών ηρώων και των τοποθεσιών του εξωτερικού. Βέβαια, η επιρροή μπορεί να πηγάζει και από τον κινηματογράφο ή τις σειρές. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι αλλιώς θα σκηνοθετούσαμε στο μυαλό μας την ιστορία αν αυτή συνέβαινε σε μια περιοχή της Θεσσαλονίκης και αλλιώς όταν συμβαίνει στο Λονδίνο γιατί τις ξένες δουλειές τις έχουμε αλλιώς στο μυαλό μας.
Η επιλογή μου να διαβάσω το βιβλίο πέρα του γεγονότος ότι μου αρέσει αυτού του είδους η λογοτεχνία βασίστηκε σε δυο γεγονότα: πρώτον ότι γνώριζα ένα από τα άτομα που κέρδισαν στον διαγωνισμό και δεύτερον γιατί έγινε πολύ γρήγορα viral. Καθημερινά έβρισκα στην αρχική μου στο facebook φωτογραφίες νέων ανθρώπων που το είχαν αγοράσει και το διάβαζαν. Όντας σε περίοδο εξεταστικής και ψάχνοντας μια λύση για τον όσο ελεύθερο χρόνο είχα, αποφάσισα να το αγοράσω και εγώ. Δεν έμεινα δυσαρεστημένος.
Ο τρόπος που είναι φτιαγμένο σου επιτρέπει να διαβάσεις τα διηγήματα με όποια σειρά θες και όποτε θες. Καθώς κανένα δεν ξεπερνά τις 2.500-3000 λέξεις, είναι πολύ απλό να διαβάσεις κάποιο μέσα σε 5-10 λεπτά. Αναρωτιέμαι γιατί οι εκδοτικοί οίκοι δεν προωθούν πολύ συλλογές διηγημάτων. Ειδικά για το καλοκαίρι είναι μια από τις καλύτερες επιλογές.
Για να επιστρέψω στο κυρίως θέμα, τα αγαπημένα μου διηγήματα είναι δύο. Το πρώτο είναι το "Ο Λύκος και οι Καραμέλες" του Ευθύμιου Σαββάκη και το δεύτερο το "Σχέδιο Β" του Κωνσταντίνου Μουστάκα που βρίσκεται πολύ κοντά στην προτίμηση μου με το "...σε Δέκα Ανάσες..." της Θεώνης Σπάθη. Το κριτήριο μου είναι ότι μου άρεσε ο τρόπος γραφής σε συνδυασμό με την εξέλιξη της πλοκής και τη "λύση".
Να πω σε αυτό το σημείο ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσει κανείς να χωρέσει μια αστυνομική ιστορία σε 2.500 λέξεις. Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει ο συγγραφέας να σε εντυπωσιάσει όταν σε τόσο λίγο χώρο πρέπει να σε φέρει σε επαφή με τους ήρωες, να σου φτιάξει την πλοκή και να σου βάλει και μια ανατροπή πριν το τέλος. Θεωρώ πως κάποιοι το πέτυχαν καλά στο δικό μου μάτι, το μάτι του απλού αναγνώστη.
Σε κάθε περίπτωση το προτείνω ανεπιφύλακτα για το φετινό καλοκαίρι και περιμένω και για την επόμενη συλλογή που θα αναδείξει νέες πένες. Άτομα που παρόλο που ενορχηστρώνουν διαφορετικά τις ιστορίες τους μοιράζονται την ίδια αγάπη για τη συγγραφή.
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου