Μια γνωστή σχολή χορού έκλεινε 10 χρόνια ζωής και το γιόρτασε με μια επετειακή παράσταση. Συμμετείχαν παιδάκια από 5 χρονών μέχρι και 25 θα έλεγα. Ειδικά τα τελευταία είναι άτομα που αφιέρωσαν σχεδόν το μισό της ζωής τους για να μάθουν χορό.
Αυτό που είδα μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν είναι ο χορός αυτός καθαυτός. Είναι η σοβαρότητα, η εκφραστικότητα του προσώπου και του σώματος. Η ευλυγισία των σωμάτων και ο ρυθμός τους έδειχνε τις πολύωρες πρόβες που έκαναν. Πρόβες που δεν τους έβαλε κανείς με τον στανιό να τις κάνουν αλλά ήταν κόπος για να επιτευχθεί ο στόχος τους, αυτός που έθεσαν από μικρά παιδιά, να χορέψουν καλά. Με ρώτησαν αν είχε πρόζα. Θα απαντήσω ότι είχε μόνο πρόζα γιατί ακόμα και αν οι διάλογοι ήταν λίγοι, τα σώματα τους δεν σταμάτησαν να μιλάνε δευτερόλεπτο. Μικροί και μεγάλοι με τον βηματισμό τους σχημάτιζαν λόγια που έδιναν το μήνυμα της αρμονίας, της ισότητας, της ελευθερίας. Μου άρεσε που είδα χορογραφίες που δημιουργήθηκαν από τους ίδιους τους χορευτές. Πέρασαν σε ένα άλλο στάδιο.
Τελικά ο χορευτής δεν είναι απλά κάποιος που κουνιέται είναι αυτός που μετουσιώνει ψυχή, αύρα και έκφραση σε κίνηση. Ένα μεγάλο μπράβο!
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου