Κάνοντας τη συνηθισμένη βόλτα μου στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια πολύ ωραία δημοσίευση της Μαίρης Συνατσάκη. Λαμπρή κοπέλα η Μαίρη. Οι φιλοσοφίες της και οι προβληματισμοί της άλλοτε σε βρίσκουν σύμφωνο και άλλοτε όχι.
Αυτή τη φορά, όμως, είδα να γράφει κάτι πολύ όμορφο κατ'εμέ. Σχολιάζοντας τα περίφημα δάκρυα της Νατάσσας Μποφίλιου που τόσο πολύ θαυμάζω και που διαφωνώ που κάτι τέτοιο έγινε viral κατέληξε σε κάτι πολύ αληθινό. Είναι δύσκολο να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου. Ρίξτε μια ματιά στο αποσματάκι:
Πάρα πολύ συχνά φαντάζομαι θα συζητάτε με φίλους “Τι να του/της πω που μου αρέσει?” ή “Να της/του στείλω μήνυμα ή να το παίξω αδιαφορία;” ή άλλα τέτοια. Στρατηγικές για τον “Έρωτα” και μεθόδους. Άχρηστα πράγματα. Τι νόημα έχει να μην τα βγάλεις από μέσα σου, όλα? Γιατί να κρατάς τα “καλά” κλειδωμένα? Τι πειράζει να πεις “Σε γουστάρω” “Σε θέλω” “Σε αγαπάω”, μια καλή ευγενική κουβέντα? Τι πειράζει ο άλλος να μην έχει κάτι ίδιο να σου πει? Ναι, θα λυπηθείς. Αλλά θα κρατήσει λίγο. Και μετά εσύ θα είσαι ήρεμος. Θα έχεις βγάλει καλό απο μέσα σου, θα έχεις εκφραστεί και δεν θα έχεις καταπιέσει τίποτα. Κι αν μάλιστα είναι και αληθινό όλο αυτό, δεν μπορεί παρα να νιώσει “κάτι”, σαν συναίσθημα, στο στομάχι του ο άλλος.
Έχουμε κάνει φτωχό τον κόσμο μας γιατί είμαστε φοβιτσιάρηδες. Γιατί κρατάμε το “καλό” κλειδωμένο μέσα μας μην τυχόν και πληγωθούμε και πετάμε από αντίδραση με φόρα το “κακό” έξω. Έχουμε συνδυάσει το “Σε αγαπάω” με το “Κι εγώ”. Το “Μου αρέσεις” με το “Κι εμένα”, το τεφτέρι με τα συναισθήματα. Τα βάζουμε όλα κάτω και τα μετράμε. “Εγώ σου έδωσα πέντε φορές φιλί κι εσύ μία, άρα δεν με αγαπάς όσο εγώ.”
Σαν ξαφνικά να υιοθετούμε την πεποίθηση ότι όλοι λειτουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κι έχουμε τους ίδιους βιορυθμούς και τα ίδια πράγματα στο κεφάλι μας. Ξεχνάμε πως όταν δίνουμε, παίρνουμε αυτόματα την χαρά γιατί έχουμε δώσει.
Η χαρά του να παίρνεις βρίσκεται σε άλλο “κουτάκι” και δεν είναι σωστό να μπλέκεται στα πόδια μας συνέχεια. Είναι σαν τον χώρο του γλυκού στο στομάχι. Είναι ανεξάρτητος από τον χώρο του αλμυρού. -και το ξέρεις!- για κάθε φορά που έχεις φάει του σκασμού και αντέχεις να φας και λίγο γλυκό μετά.
Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ συνεχίζοντας τον συλλογισμό της είναι ότι τελικά είναι δύσκολο να είσαι αληθινός με την αλήθεια. Και τι εννοώ με αυτό; Την αλήθεια δεν την αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Μάλιστα έχουμε το συνήθειο να την πλάθουμε όπως εμείς θέλουμε και να την πιστεύουμε. Η αλήθεια, όμως, των συναισθημάτων δεν πλάθεται. Υπάρχει και την ξέρουμε ή προσπαθούμε να τη μάθουμε. Το να είσαι αληθινός απέναντι στην αλήθεια σημαίνει ότι χρησιμοποιείς τη σωστή δόση ρεαλισμού στον εαυτό σου. Αυτή μπορεί να εκφραστεί με χίλιους δυο τρόπους πάντως το σίγουρο είναι ότι την έχεις μέσα σου. Και είναι όμορφο να βγάζεις την αλήθεια αυτή έξω για να την βλέπει κι ο άλλος. Προσοχή, όμως, με αυτό. Πολλές φορές θα επιβεβαιωθεί αυτό που όλοι ξέρουμε, ότι η αλήθεια πονάει. Όταν η αλήθεια βγει και δεν πονέσει, κράτα το άτομο αυτό δίπλα σου!
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου