Είναι Παρασκευή. Είχα πολλές Παρασκευές να βγω μια βόλτα να ξεσκάσω. Το σκεφτόμουν μέρες και σήμερα επιτέλους το αποφάσισα. Συνέπεσε και με μια υποχρέωση οπότε δεν γινόταν να μην συμβεί.
Μαζεύτηκε παρέα. Τι ωραία! Όπως παλιά. Είδα άτομα που είχα καιρό να δω και χάρηκα. Αλήθεια χάρηκα. Πέρασα από μια περίοδο που δεν χαιρόμουν, όμως, τις τελευταίες μέρες προσπαθώ πολύ και σε πολλές περιπτώσεις μου βγαίνει σε καλό. Τι συνέβη απόψε; Συνέβη ότι ο λόγος που για ένα μεγάλο διάστημα στεναχωριόμουν εμφανίστηκε μπροστά μου. Στην αρχή χάρηκα που είδα το άτομο αυτό. Είχα παρασυρθεί από το αίσθημα νοσταλγίας που μου δημιούργησαν όλα τα άτομα που είδα, μια γλυκιά νοσταλγία, τόσο έντονη σαν να επέστρεφα στα παλιά. Δεν ήταν έτσι. Το άτομο που κάποτε ήταν ο μόνος λόγος να γελάω και να νιώθω ασφαλής τώρα για κάποιον λόγο εμφανιζόταν σαν τοίχος μπροστά μου και όλα αυτά που μου είχε προσφέρει, τώρα ήθελε να τα πλακώσει. Και τι να βρεις να πεις. Τι να πεις να σπάσει ο πάγος; Ναι, ένιωσα άβολα. Δεν το κρύβω. Σιγά. Γιατί εκείνος δεν ένιωσε; Αλλά πλέον η μόνη ρεαλιστική σκέψη που μπορείς να κάνεις είναι ότι αυτό που υπήρχε, αυτή η δυνατή φιλία είναι παρελθόν. Δεν θα έρθει. Όση νοσταλγία και αν σε πνίξει. Δεν ξέρεις το γιατί αλλά αλήθεια μετά από τόσο καιρό πρέπει να σε απασχολεί τόσο; Όχι, πρέπει να κοιτάξεις μπροστά. Πρέπει να τον δεις σαν γνωστό που συμπαθείς και να μάθεις να συνυπάρχεις μαζί του. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις. Κάποια στιγμή κάτι θα βρεις να πεις. Αρκεί να βρεις...
Υ.Γ. Με το δεύτερο πρόσωπο αναφέρομαι στον εαυτό μου. Μην με παρεξηγείτε. Κάποιος πρέπει να μου τα πει και εμένα.
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου