Είχα υποσχεθεί ότι θα ανεβάσω ένα κείμενο για την παράσταση που είδα πριν λίγο καιρό με τίτλο "Αβελάρδος και Ελοΐζα" και πλέον μπορείτε να το διαβάσετε. Ήταν έτοιμο από μέρες αλλά ήθελα πρώτα να δημοσιευτεί στο e-περιοδικό του τμήματος δημοσιογραφίας "εΜΜΕίς" και έπειτα να το μοιραστώ και εδώ μαζί σας. Καλή ανάγνωση!
Γιάννης Καλαβριανός, «Αβελάρδος και Ελοΐζα», θέατρο: Αυλαία
Ο «Αβελάρδος και Ελοΐζα» είναι μια παράσταση που ανέβηκε για πρώτη φορά το 2014 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Τον χειμώνα του ίδιου έτους συνέχισε την πορεία της στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, πριν ξεκινήσει την περιοδεία της το 2015 και φτάσει η σειρά της Θεσσαλονίκης. Στο θέατρο «Αυλαία» που την παρακολουθήσαμε ξεκίνησε από 17 Απριλίου.
Το θέμα της παράστασης είναι ο έρωτας σε όλες τις μορφές του. Ο Αβελάρδος, ένας σαραντάχρονος καθηγητής ερωτεύεται τη δεκαεξάχρονη μαθήτριά του. Ναι, αυτό το story σήμερα μας θυμίζει δεκάδες σειρές, ταινίες και βιβλία. Αυτές, όμως, δεν εξελίσσονται στον Μεσαίωνα, στο Παρίσι του 12ου αιώνα και τα πρόσωπα, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι προϊόν μυθοπλασίας και όχι αληθινά ιστορικά πρόσωπα που έζησαν τότε. Οι δύο αυτοί άνθρωποι βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στη λάθος εποχή. Κοινή γνώμη, εκκλησία και πεποιθήσεις αποτέλεσαν τα μεγαλύτερα εμπόδια της σχέσης τους που αν και κατάφεραν να την χωρίσουν στα δύο, δεν μπόρεσαν να την σβήσουν εντελώς.
Η εξέλιξη των γεγονότων είχε συνοχή. Το κείμενο του Γιάννη Καλαβριανού – ο οποίος είναι και ο σκηνοθέτης της παράστασης – αποτελείται από μια σύνθεση των επιστολών που σώθηκαν από την αλληλογραφία μεταξύ των δυο εραστών, με μια καλά δομημένη πρόζα, εμπλουτισμένη σε λίγα και ορισμένα σημεία με μουσική και στίχους.
Η σκηνοθεσία είναι διαφορετική. Δίνει την εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης θέλει με τις θέσεις και τις κινήσεις των ηθοποιών να δείξει κάτι άλλο από αυτό που περιμένει ο θεατής. Φαίνεται να υιοθετούν το ύφος της απαγγελίας ακόμα και όταν δεν απαγγέλουν τμήματα των επιστολών. Επίσης, οι ηθοποιοί υποδύονται περισσότερους από έναν ρόλους ο καθένας, μια σκηνοθετική επιλογή που ενέχει κινδύνους αλλά στη συγκεκριμένη παράσταση γίνεται με επιτυχία και πολύ ευδιάκριτα. Βοηθούν και σε αυτό οι ερμηνείες.
Οι ερμηνείες ήταν κατά κύριο λόγο είναι καλές. Από τους τρεις ηθοποιούς που συμμετείχαν συνολικά, η ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου κέρδισε τις εντυπώσεις. Η πετυχημένη εναλλαγή της από ρόλο σε ρόλο και η ενέργεια που μετέδωσε στο κοινό έδειξε σε έναν ικανοποιητικό βαθμό την ευρεία υποκριτική της γκάμα. Ο Γιώργος Γλάστρας ως Πέτρος Αβελάρδος αρχικά φαινόταν σφιγμένος για να δείξει μέχρι το τέλος ότι μπορεί πολύ καλά να ανταποκριθεί στον ρόλο. Η Χριστίνα Μαξούρη ήταν σαφέστατα μια καλή επιλογή αλλά κατά τη διάρκεια της παράστασης η συμμετοχή της στην πλοκή συρρικνωνόταν σημαντικά. Και οι τρεις μας εξέπληξαν με τα πολύ καλά φωνητικά τους.
Τα σκηνικά φτωχά αλλά επιβλητικά. Μαζί με τον φωτισμό έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ένταση και την εναλλαγή των σκηνών. Το φως και το σκοτάδι έγιναν κομμάτι της θεατρικής πράξης, χωρίς υπερβολές, από σκηνοθετική άποψη. Δόθηκε περισσότερη σημασία στην ουσία παρά σε αυτό που έβλεπε ο θεατής και αυτό είναι θετικό και αρνητικό ταυτόχρονα. Θετικό γιατί η απλότητα δεν κούρασε, αρνητικό γιατί θα είχε ενδιαφέρον ένα έργο που αναφέρεται στον μεσαίωνα να πλαισιώνεται από σκηνικά εποχής για να επιτευχθεί ακόμα καλύτερα η μετάβαση στον χωρο-χρόνο του «εκεί» και «τότε».
Η παράσταση κλείνει με έναν αρκετά συγκινητικό τρόπο που φέρνει δάκρυα στα μάτια των ευσυγκίνητων θεατών, μέσα από τα μάτια των οποίων μιλά μετά από 900 χρόνια ο πληγωμένος έρωτας της Ελοΐζα και του Αβελάρδου. Άλλωστε, όπως, ακούμε, η πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων γίνεται όταν σιωπούν. Ένα έργο που προβληματίζει και δίνει ελπίδα γιατί η αγάπη μπορεί να είναι απελπισία αλλά μπορεί να ξεπεράσει κάθε δυσκολία και να διαρκέσει για πάντα.
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου