Πολύ χαζός τίτλος. Το ξέρω. Είναι σαν να λες: ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, το δημοψήφισμα είναι δημοκρατική διαδικασία. Όμως, δεν ήξερα πως αλλιώς να βάφτιζα αυτήν μου την ανησυχία.
Καθημερινά συναντώ ανθρώπους που είναι θλιμμένοι, θλιμμένοι γιατί ενώ θέλουν να βρίσκονται σε μια σχέση, δεν βρίσκονται. Καμιά φορά, στις ατέλειωτες ώρες που περνάω στα λεωφορεία κάθομαι και το σκέφτομαι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν. Είναι όμορφοι και κοινωνικοί. Τι φταίει, όμως; Φταίει το πρώτο βήμα. Αυτό το βήμα που περιμένει ο ένας πάντα από τον άλλον να το κάνει και αν δεν το κάνει οι ευκαιρίες χάνονται, οι μέρες περνούν και η θλίψη έρχεται. Οι γυναίκες συνέχει πιπιλίζουν "ο άνδρας πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα". Τι σημαίνει αυτό; Πραγματικά, τι σημαίνει; Γιατί πρέπει να περιμένουν από τον άλλον; Αν ο άλλος είχε μια δύσκολη μέρα, θα πρέπει να χάσουν μια ευκαιρία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια υγιή σχέση; Δεν το καταλαβαίνω... Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους άνδρες καθώς δεν είναι όλοι "κυνηγοί" όπως περηφανεύονται κάποιοι. Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι οι άνθρωποι θα πρέπει λίγο να σκεφτόμαστε το πώς νιώθουμε και να το εκφράζουμε ευκολότερα. Ορθώνουμε τείχη με στερεοτυπικά τούβλα και εμποδίζουμε τον εαυτό να μας να μεταφέρει σε κάποιον άλλον αυτά που νιώθει. Προτιμούμε να ζούμε μόνοι και θλιμμένοι, αντί μαζί και ευτυχισμένοι. Γιατί λείπει αυτό το πράγμα από την κοινωνία μας; Γιατί λείπει η τόλμη της στιγμής; Γιατί δεν έχουμε μάθει να εκφράζουμε όσα νιώθουμε; Let the human in...
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου