Μια βόλτα στο Παρίσι

Πριν δυο μήνες περίπου επισκέφτηκα το Παρίσι για λίγες μέρες. Πέρασα πολύ όμορφα και είδα όσες από τις ομορφιές του πρόλαβα. Μόλις επέστρεψα έγραψα ένα άρθρο για το ταξίδι μου. Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση.

Δεν μπορούσα να το δημοσιεύσω, όμως, εδώ γιατί είχε προγραμματιστεί να δημοσιευτεί πρώτα στο "εΜΜΕις". Σήμερα είμαι στην ευχάριστη θέση να το μοιραστώ μαζί σας. Αν θέλετε να το διαβάσετε στην πρώτη του δημοσίευση, θα το βρείτε εδώ. Αν πάλι θέλετε να το διαβάσετε εδώ, ακολουθεί ακριβώς από κάτω:

Όταν σκέφτεσαι το Παρίσι, δεκάδες κλισέ σου περνούν από το μυαλό: η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, η πόλη της τέχνης, της μόδας, του φωτός. Όλα αυτά τα κλισέ της ταιριάζουν. Ταξιδεύοντας, όμως, εκεί βλέπεις τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική. Είναι όλα όσα λένε και ακόμα περισσότερα.

Πριν προλάβεις ακόμα να βγεις από το αεροδρόμιο, παρατηρείς τη γρήγορη κίνηση των ανθρώπων. Οι Παριζιάνοι τρέχουν, τρέχουν πολύ, περισσότερο από εμάς, πηδάνε έξω από το Μετρό πριν καν σταματήσει στη στάση γιατί υπάρχει ειδικό κουμπί που αν το πατήσεις μπορείς να ανοίξεις την πόρτα από μόνος σου. Σε προσπερνάνε στις κυλιόμενες πριν ακόμα προλάβεις να μετακινηθείς δεξιά. Έχουν τρόπους, βέβαια. Δεν θα σε σκουντήξουν χωρίς να πουν ένα «παγντόν». Τουλάχιστον, αυτό ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις. Καθώς, νομίζεις, ότι έχεις κατέβει σε άλλη ήπειρο, ας σκεφτούμε την Αμερική, λευκοί και μαύροι μοιάζουν να είναι ισόποσοι σε μια πόλη ανοιχτή στη διαφορετικότητα και με κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Η κοινωνική ανισότητα, όμως, είναι εξίσου ευδιάκριτη.

Αν διαβάζετε αυτό το άρθρο για να βρείτε τουριστικά μέρη και tips, καλύτερα σταματήστε εδώ. Το Παρίσι είναι ιδανικό για τουρισμό αλλά όπως στις περισσότερες πόλεις, οι ομορφιές κρύβονται και αλλού, στα δρομάκια που θα περπατήσεις το βράδυ για να βρεις το νυχτερινό λεωφορείο, στα μαγαζιά που τελικά θα μπεις αφού δεν μπορείς να βρεις το γνωστό που σου πρότειναν, στο πρόγραμμα σου που δεν θα μπορέσεις σε καμία περίπτωση να το τηρήσεις, όπως το είχες σκεφτεί, στις δραστηριότητες που θα σου έρθουν αυθόρμητα στο μυαλό και θα ρισκάρεις να δοκιμάσεις.

Το Παρίσι αγαπάει το ποδήλατο. Έχει παντού σταθμούς ποδηλάτων και το να μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις κάποιο δεν είναι πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από μια ωραία βόλτα με τα ποδήλατα κατά μήκος του Σηκουάνα, στους δρόμους, στα στενά πέτρινα περάσματα και στα δρομάκια με φόντο τον Πύργο και άλλα γνωστά αξιοθέατα.

Και μιας και μιλήσαμε για ποδήλατα είναι η σωστή στιγμή να μιλήσουμε για τις συγκοινωνίες. Ντρέπομαι που το λέω αλλά οι Γάλλοι έχουν αναπτύξει μια παιδεία που τους επιτάσσει, μπαίνοντας στο λεωφορείο να χαιρετούν τον οδηγό, ο οποίος δείχνει συχνά ευδιάθετος. Κάτι όπως στην Ελλάδα, δηλαδή! Για τους κουρασμένους επιβάτες των Μετρό, υπάρχουν επιπλέον τέσσερις θέσεις μπροστά από τις πόρτες των μετρό που ανοίγουν για να καθίσεις μέχρι την επόμενη στάση, όπως και κάποιες θέσεις που βρίσκονται σε θέση stand για να στηρίξεις το σώμα σου μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου. Αν δεν έχεις εισιτήριο, δύσκολα περνάς από τον αυστηρό έλεγχο με μπάρες σε Προαστιακούς, Μετρό και τρένα. Τα Μετρό κατά κύριο λόγο δεν έχουν οδηγούς ενώ μεγάλη εντύπωση προκαλεί στους επισκέπτες του Παρισιού ο διώροφος Προαστιακός.

Αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις αυτοκίνητο θα πρέπει να ξεχάσεις αυτά που έμαθες στην ελληνική πραγματικότητα που όπου υπάρχει θέση παρκάρεις. Ακόμα και για το παρκάρισμα στον δρόμο μπορεί να χρειαστεί να πληρώσεις αντίτιμο ανάλογα με την ώρα που θα έχεις το όχημα σου εκεί. Γιατί, λοιπόν, να μην επιμείνεις στο ποδήλατο; Βγαίνει πιο φτηνά και από τα Μ.Μ.Μ.

Μια ακόμα καλύτερη εναλλακτική είναι το περπάτημα. Πολύ περπάτημα. Και πολλές σκάλες. Το Παρίσι θέλει αντοχή. Είναι μια πόλη που τρέχει. Μια πόλη που κάθε δευτερόλεπτο σου δίνει έναν πόνο στα πόδια γιατί απλά δεν μπορείς να σταματήσεις να την περπατάς. Όμορφη μέσα στο χάος της, γοητευτική μέσα στην ταχύτητα της. Ένα ταξίδι στον χρόνο, την κουλτούρα, την τέχνη και τον πολιτισμό, όχι της Γαλλίας αλλά της Ευρώπης. Ένα ταξίδι που πρέπει να διαρκέσει πάνω από επτά μέρες.