Ο εμπλεκόμενος και τα τρίτα πρόσωπα

Σήμερα μετά από καιρό έρχομαι με θέμα προσωπικό προβληματισμού.
Κατα πόσο πρέπει κάποιος φίλος σου να σχηματίζει εικόνα για σένα με λόγια που του έχουν πει άλλοι. Θέλω να πω, ένας σωστός φίλος δεν πρέπει να επευθυνθεί σε σένα αν κάτι τον προβλημάτισε ή τον πείραξε;
Από την μια νιώθεις την ανάγκη να μοιραστείς το πρόβλημα σου με κάποιον άλλον φίλο σου για μια γνώμη ίσως αλλά θα πρέπει να σχηματίσεις εικόνα χωρίς να ακούσεις αυτόν που εμπλέκεται; Δεν λέω μπορεί ο εμπλεκόμενος να τα έχει κάνει πραγματικά σκατά τα πράγματα αλλά δεν δικαιούται να ξέρει; Δεν δείχνει αυτό ότι εφόσον ο άλλος δεν σου λέει το πρόβλημα του άρα δεν θέλει να το ψάξει τόσο γιατί αποφάσισε να μην ασχοληθεί;
Δεν ξέρω πραγματικά...
Εσείς πώς το βλέπετε;