Jeannot Painchaud, Cirque Eloize: Id, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Λίγο καιρό μετά το τελευταίο χειροκρότημα για τις παραστάσεις του Cirque Du Soleil, τη χώρα μας επισκέφτηκε ο αδερφικός θίασός του, το Cirque Eloize, με το “iD”. Έχοντας έξι χρόνια πορείας και εξέλιξης και με 15 performers από διάφορα μέρη του κόσμου, έκανε στάση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στη συμπρωτεύουσα θα βρίσκεται μέχρι και τις 26 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής.
Το “iD”, από την έναρξή του, μας μεταφέρει σε δρόμους και δημόσιους χώρους για να μας δείξει ίσως κάτι από τη δημιουργία της hip hop και του breakdance. Σύγχρονοι αστικοί χοροί αναμειγνύονται με το θέατρο, το τσίρκο και την ακροβατική. Όλα μαζί πλέκουν το νήμα του έργου. Οι χαρακτήρες του θα έρθουν αντιμέτωποι με το διαφορετικό, με τον «άλλον» και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα σώματα απωθούνται και ταυτόχρονα έλκονται. Γίνονται μέσα έκφρασης, μια έκφραση που αψηφά τον πόνο και τους κανόνες του σώματος.
Η σκηνοθεσία του Jeannot Painchaud μπόρεσε να δώσει νόημα σε μια σειρά από σκηνές διαφορετικές μεταξύ τους, με τη χρήση άλλοτε τετριμμένων μέσων συνηθισμένων στα τσίρκο, όπως σκοινάκια, μπαλάκια του τένις και πατίνια, και άλλοτε με τεχνολογικές καινοτομίες που δημιουργούν οπτικές ψευδαισθήσεις. Η εναλλαγή των σκηνών ήταν αρμονική, σχεδόν έμπαινε η μία μέσα στην άλλη. Το κλειδί ήταν η κλιμάκωση. Κλιμάκωση όσον αφορά στην κίνηση και στον ήχο. Κάθε λεπτό που περνούσε κατά τη διάρκεια μιας performance σήμαινε περισσότερο ένταση, περισσότερο χορό, περισσότερη αδρεναλίνη, τόσο για τους καλλιτέχνες όσο και για το κοινό που παρακολουθούσε.
Ο ρόλος του σκηνοθέτη ήταν δύσκολος, γιατί παραστάσεις τέτοιου είδους είναι πολύ εύκολο να κουράσουν τον θεατή. Η σκηνοθεσία, όμως, σε συνδυασμό με τις χορογραφίες και τα ακροβατικά δημιούργησαν ένα αποτέλεσμα που έκοβε την ανάσα. Η μουσική, επίσης, έπαιξε κυρίαρχο ρόλο, καθώς σιγόνταρε το συναίσθημα που δημιουργούσε η κίνηση. Τα εύσημα για τη σύνθεση πάνε στον Jean-Phi Goncalves (κρουστά στην μπάντα Beast) και τον επί πολλά έτη συνεργάτη του, Alex McMahon.
Οι performers δημιουργούσαν την αίσθηση ότι τα πάντα είναι δυνατά όταν πρόκειται για το ανθρώπινο σώμα. Η δυσκολία των κινήσεων τους δε φάνηκε ποτέ στα πρόσωπα τους. Όλα φαίνονταν απλά, ακόμα και το να πέφτεις από ένα ύψος 8-10 μέτρων και να πιάνεσαι από τον στύλο λίγα εκατοστά πριν το έδαφος. Η εντατική προπόνηση και η τέλεια εξάσκηση τους ούτως ή άλλως είναι απαραίτητες για την εκτέλεση των κινήσεων.
Για τον θεατή η παράσταση αυτή ήταν σίγουρα μια έκπληξη. Το κοινό, που απαρτιζόταν κυρίως από παιδιά και νέους, χειροκροτούσε συνεχώς μετά από κάποια εύστοχη κίνηση. Μάλιστα, κλήθηκε να συμμετέχει πιο ενεργά. Υπήρξαν και κάποιες χαρούμενες εκπλήξεις που δε θα ήταν σωστό να μαρτυρήσουμε.
Το κοινό της πόλης έχει δει λίγα θεάματα τέτοιου τύπου, μέχρι στιγμής, και από τα «πηγαδάκια» των θαυμαστών του είδους ακούσαμε ότι ήταν ένα από τα καλύτερα. Εγώ προτιμώ να κλείσω με τη φράση του ενθουσιασμένου παιδιού που καθόταν δίπλα μου: «Μα, πως το κάνει;».
Το κείμενο μας αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στο φοιτητικό ηλεκτρονικό περιοδικό Ε.ΜΜΕ.ΙΣ.
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου