Την δημοσίευση αυτή την αφιερώνω σε σένα.
Σε είδα τυχαία.
Πάνε χρόνια.
Κάθισα απέναντι σου χωρίς να έχω καταλάβει ότι είσαι εκεί.
Σε κοίταξα.
Ντράπηκες να με κοιτάξεις.
Χαμογέλασα λίγο και ας μην το είδες.
Χαμογέλασα γιατί σε είδα και δεν πόνεσε. Πόσο περίμενα αυτή την στιγμή! Να σε δω και να μην νιώθω σαν να τρώω μπουνιά. Να σε δω και να μην δω την εικόνα που είχα χτίσει στο μυαλό μου για εσένα, αλλά εσένα. Δεν ξέρω τι μεσολάβησε. Ίσως τελικά να κατάφερα να κλείσω αυτό το κεφάλαιο μέσα μου. Μπορεί να μην με κοίταξες. Μπορεί αυτό να άλλαζε τα πάντα. Δεν το έκανες, όμως και με άφησες να σκεφτώ. Να σκεφτώ το παιδί που ήμουν τότε και πόσο διαφορετικά σκέφτομαι πια. Ίσως να άλλαξα, ίσως να μεγάλωσα, ίσως κάτι έφερε το τέλος. Δεν ξέρω ξεκάθαρα τι. .Ξέρω ότι ήρθε το τέλος πια. Και ας πέρασε καιρός. Ανήκεις πραγματικά στο παρελθόν μου, το οποίο θυμάμαι πια με χαμόγελο, όχι με πόνο, όχι με το αίσθημα του μισοτελειωμένου. Σε είδα και δεν πόνεσε.
Σε είδα και δεν έχω πρόβλημα να σε ξαναδώ.
Πάνε χρόνια.
Κάθισα απέναντι σου χωρίς να έχω καταλάβει ότι είσαι εκεί.
Σε κοίταξα.
Ντράπηκες να με κοιτάξεις.
Χαμογέλασα λίγο και ας μην το είδες.
Χαμογέλασα γιατί σε είδα και δεν πόνεσε. Πόσο περίμενα αυτή την στιγμή! Να σε δω και να μην νιώθω σαν να τρώω μπουνιά. Να σε δω και να μην δω την εικόνα που είχα χτίσει στο μυαλό μου για εσένα, αλλά εσένα. Δεν ξέρω τι μεσολάβησε. Ίσως τελικά να κατάφερα να κλείσω αυτό το κεφάλαιο μέσα μου. Μπορεί να μην με κοίταξες. Μπορεί αυτό να άλλαζε τα πάντα. Δεν το έκανες, όμως και με άφησες να σκεφτώ. Να σκεφτώ το παιδί που ήμουν τότε και πόσο διαφορετικά σκέφτομαι πια. Ίσως να άλλαξα, ίσως να μεγάλωσα, ίσως κάτι έφερε το τέλος. Δεν ξέρω ξεκάθαρα τι. .Ξέρω ότι ήρθε το τέλος πια. Και ας πέρασε καιρός. Ανήκεις πραγματικά στο παρελθόν μου, το οποίο θυμάμαι πια με χαμόγελο, όχι με πόνο, όχι με το αίσθημα του μισοτελειωμένου. Σε είδα και δεν πόνεσε.
Σε είδα και δεν έχω πρόβλημα να σε ξαναδώ.
0 απόψεις! Γράψε τη δική σου!:
Δημοσίευση σχολίου